Koncepcja PNF- Prioprioceptive Neuromuscular Facilitation (torowanie nerwowo-mięśniowe) wykorzystywana jest w przywracaniu utraconych funkcji u pacjentów ortopedyczno- neurologicznych. Dzięki wiedzy o naturalnych i prawidłowych wzorcach ruchowych naszego ciała oraz wykorzystując zjawisko tensegracji oraz przeniesienia odruchu neuromięśniowego daje możliwość usprawniania chorego, bolesnego miejsca poprzez globalną pracę z ciałem pacjenta.
PNF: torowanie nerwowo-mięśniowe oparte na naturalnych ruchach
Koncepcja PNF, czyli torowanie nerwowo-mięśniowe, bazuje na wiedzy o naturalnych wzorcach ruchowych i możliwościach ciała, by wspierać pacjenta w odzyskiwaniu codziennych funkcji. Z tego względu jest metodą motywującą dla pacjenta – angażując silniejsze partie ciała, wzmacnia słabsze, co przyczynia się do zmniejszenia bólu oraz zwiększenia zakresu ruchu.
Uniwersalność PNF w rehabilitacji ortopedycznej i neurologicznej
PNF jest metodą stosowaną zarówno u pacjentów ortopedycznych, jak i neurologicznych. Jej nadrzędnym celem jest przywrócenie pacjentowi samodzielności w wykonywaniu codziennych czynności.
W RehaFit wykorzystujemy ją m.in. przy rehabilitacji:
- bolesnego barku,
- po rekonstrukcji więzadeł kolanowych,
- osób z chorobami neurologicznymi, np. stwardnienie rozsiane czy choroba Parkinsona.
Terapia jest przyjazna dla pacjenta, dając mu szybko widoczne efekty w postaci zmniejszenia dolegliwości bólowych i zwiększenia zakresów ruchu stawów, oraz motywując go do pracy poprze nieskończone możliwości wykorzystywania silniejszych rejonów ciała dla wzmacniania słabszych, co daje pacjentowi poczucie skuteczności i satysfakcję z faktu, że są w stanie podołać zadanym ćwiczeniom.
Metoda powstałą w Kaliforni w latach czterdziestych XX wieku. Jej nadrzednym celem jest odzyskanie przez pacjenta funkcji- np. możliwośći samodzielnego ubrania się, chodzenia czy sięgania ramieniem na wysokie półki, a nie jak w klasycznej rehabilitacji praca nad zakresem zgięcia czy wyprostu stawu. W koncepcji PNF techniki rozluźniające, wzmacniające czy powiększające zakres ruchu to tylko narzędzia do realizacji nadrzędnego celu pacjenta.
Terapia jest bardzo uniwersalna i świetnie sprawdza się w terapii np. bolesnego barku, stanu po rekonstrukcji więzadeł krzyżowych kolan czy łąkotek, w usprawnianiu po endoprotezo plastyce stawów czy w chorobach neurologicznych jak stwardnienie rozsiane (SM), choroba Parkinsona lub po udarach.